bana adımı seslenişini , sesinin tonunu ..
sen öldükten sonra defalarca hatırlattım kendime..
bir süre iyiydi. hatırladım. unutmadım.
Benim için sesini hatırlamak , yaşadığını hissettiriyor gibiydi.
ne zaman sesini duysam " Buradasın ! hadi ortaya çık ! " diye kandırdım kendimi..
Ne kadar da safmışım baba..
Sesini hatırlamıyorum artık. İstesem de hatırlayamıyorum.
Sanki hiç sesini duymamışım gibi. Sanki hiç varolmamışsın gibi..
Adını ne zaman ansam içim sızlamaya başladı.
oysa zaman geçtikçe acıların azalması gerekmez mi ?
Üzerinden , gidişinin üzerinden çok zaman geçti. İlk öldüğünde bu kadar acıtmıyordu üstelik.
birşey hissetmedim bile.
Ben sen öldükten sonra ağlamadım. 40 gün bile beklemedim belki de.
Ama Zaman geçtikçe ...
Zaman geçtikçe , acının rengi belirginleşti. Üstelik tahmin edemeyeceğin kadar belirginleşti. Ve ben durduramadım.
Şimdi içimdeki tek renksin.. bütün acınla ..
Dilerdimki , zaman geçtikçe seni "pembe " bileyim.. Mutlu , huzurlu ...
ama Sen en çok sevdiğim rengi seçtin.. : SİYAH..
Siyah ı severim bilirsin. Hep sevdim. Şimdi senin renginde siyah..
Tıpkı seni sevdiğim gibi seviyorum Siyahi ..
Ve tıpkı senden nefret ettiğim gibi nefret ediyorum acıdan.
Hiç bir gülümseme sonsuza kadar sürmezmiş yanii..
Garip , insanlar çok garip. Babalarının kıymetlerini yaşarken bilmiyorlar.
Öldüklerinde hayıflanıp duruyorlar. Yaşarken deli gibi seviyorlar. Ama öldüklerinde unutup geçip gidiyorlar.
Keşke bende öyle olabilseydim...
Ama yaşadığın zaman senden nefret ettim , öldüğünde sevdim..
Keşke yaşarken daha çok sevebilseydim.
Keşke yaşarken daha çok benim olabilseydin..
Keşke yaşarken beni daha çok sevseydin.
Keşke yaşarken ; onların sözlerine inanmak yerine ; bana inanmayı tercih etmeseydin..
TEŞEKKÜR EDERİM BABA ...
Umarım ne hissediyorsam , hissediyorsundur..
Seni çok sevdim..
